مجتبی نظری عارف - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ،پردیس فارابی دانشگاه تهران
طهمورث عبدی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ،پردیس فارابی دانشگاه تهران
هانیه اخوت - استادیار گروه معماری پردیس فارابی دانشگاه تهران

انسان از گذشته دور برای رفع نیازهای مادی و معنوی, خود را نیازمند حضور در اجتماع می داند,تا قبل از وقوع انقلاب صنعتی شاهد حضورمستقیم و ملموس انسان در فضاهای مختلف شهری و اجتماعی بودیم,اما با اختراع اولین خودرو در قرن نوزدهم,این وسیله مانند شمشیری دولبه عملکرد,به گونه ای که ضمن ایجاد رفاه در حمل و نقل افراد ,روز به روز انسان را از رفع نیاز حضور در اجتماع محروم تر نمود.بروز معضلاتی مانند آلودگیهای شهری, دشواری تدریجی رفت و آمد,افزایش فشارهای روانی,افت کیفیت فضاهای شهری و ...باعث شد تا سرانجام بشر از موضع خود عقبنشینی وراه حل جدیدی را جستجو کند.پدیده پیاده راه سازی از اواخر قرن بیستم به تدریج در کشورهای مختلف رواج و به تدریج به کشور ایران راه یافت.این مقاله با هدف بررسی میزان موفقیت و بازدهی, یکی از طرح های پیاده راه سازی در کشورمان شکل گرفته است.خیابان ۷۱ شهریور واقع در منطقه ۷۱ شهر تهران از خیابان هایی است که برای اجرای طرح پیاده راه شدن انتخاب شد تا به نوعی یاد و خاطره واقعه۷۱ شهریور ۷۵۳۱ را با حضور پیاده مردم و بدون حضور خودرو ها زنده نگه دارد.اینکه این طرح از دیدگاه کسبه و ساکنین محله موفق بوده است یا خیر در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است.روش این تحقیق از نوع توصیفی – پیمایشی می باشد و روش جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی و از طریق مصاحبه با ساکنین و کسبه صورت گرفته است. نتایج دریافتی نشان می دهد که اکنون با وجود پیاده راهسازی، هم این محور به محلی برای تجمع بزهکاران تبدیل شده و به تدریج در حال راندن ساکنین و کسبه ی قدیمی خیابان ۷۱ شهریور می باشد.

حضور در اجتماع, رضایتمندی, پیاده راه, خیابان ۷۱ شهریور تهران