احسان حسنی - دانشجوی کارشناس ارشد مهندسی شیمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود
مقداد دالایی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیک – دانشگاه مالک اشتر

مواد خودترمیم شونده مستقل، ترمیم آسیب های ناشی از شکست یا خستگی را شامل می شود. در صنایع مختلف مانند پزشکی و هوافضا، تشکیل میکروترک ها معضلی است که اگر شناسایی نشود، می تواند منجر به تخریب ناگهانی قطعه شود. استفاده از مواد خودترمیم شونده، ایمنی محصول و عمر کاری قطعه را افزایش می دهد. سیستم های ترمیمی مستقل که بر اساس سیستم های بیولوژیکی طرح ریزی شده اند، به هیچ عامل خارجی برای ترمیم نیاز ندارند و ترمیم در آن ها به طور کاملاً مستقل صورت می گیرد. ترمیم مستقل آسیب ها باعث افزایش ایمنی و نیز اطمینان از عملکرد پوشش می شود و با افزایش عمر کاری قطعات، هزینه های بازرسی و نگهداری را به طور محسوس کاهش می دهند. یکی از مؤثرترین روش ها برای ترمیم مستقل، ذخیره و پراکندن عامل ترمیمی درون زمینه کامپوزیتی است، به نحوی که در حضور ترک بتواند وارد عمل شده و عیوب مورد نظر را ترمیم نماید. ذخیره عامل ترمیمی درون الیاف تو خالی، ذرات و یا میکروکپسول ها ممکن خواهد بود. با وجودی که این سیستم های ترمیمی غیرذاتی نوظهورند، ولی نسبت به سیستم های برگشت پذیر قبلی جاذبه ها و مزایائی دارند که سیل مطالعات گسترده ای را به دنبال داشته اند. روش ترمیم مستقل علاوه بر عدم نیاز به عامل خارجی و یا دخالت شخص، می تواند به صورت تجاری نیز مورد استفاده قرارگیرد، چون پلیمرهای تجاری شناخته شده ای مانند پلی اپوکسایدها در آن قابل استفاده اند. بزرگ ترین محدودیت این سیستم های خودترمیم شونده، ناتوانی در ترمیم چند باره سیستم است که این ضعف نیز با معرفی نسل جدید سیستم های ریزآوندی مرتفع شده است

پلیمرهای خود ترمیمی، زمینه کامپوزیتی، میکروکپسول، سیستم های ریزآوندی، عامل ترمیمی