صونا کلته - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه زابل
عبدالوهاب بخشان
مصطفی یوسف الهی

امروزه آلودگیهای ناشی از پلیمرهای سنتزی، توجه همگان را به استفاده از مواد زیست تخریب پذیر معطوف کرده است. این مواد زیست تخریب پذیر که قابلیت خوراکی بودن و مصرف به همراه ماده غذایی را دارند میتوانند جایگزینی مناسب برای پلیمرهای سنتزی حاصل از مشتقات نفتی بشمار روند. پوششهای خوراکی لایههای نازکی از مواد خوراکی هستند که به وسیله غوطهوری، اسپری کردن یا برس زنی به طور مستقیم در سطح غذا به کار برده میشوند و با کنترل انتقال رطوبت، اکسیژن، دی اکسیدکربن، لیپید، طعم و بو و افزودنیهای غذایی منجر به حفظ کیفیت و افزایش ماندگاری مواد غذایی می- شوند. ژلاتین، کلاژن محلول در آب است و یک پلیمر خطی با توانایی بسیار خوب تشکیل فیلم میباشد. پوششهای ژلاتین دارای خواص ممانعت به اکسیژن، حامل آنتی اکسیدانها و ممانعت به روغن سرخ کردن ۱ هستند. تفاوتهای محسوس در رابطه با ویژگیهای ژلاتین به گونه ماهی و محل زیست آن مربوط میشود. ویژگیهای فیزیکی فیلمها و پوششهای ژلاتین ماهی بستگی زیادی به ویژگی ژلاتین دارد، که نه تنها به ویژگیهای اصلی گونه ماهی مورد استفاده، بلکه همچنین به فرایند به کار برده شده تولید ژلاتین نیز بستگی دارد. ویژگیهای مکانیکی و ممانعت کنندگی فیلمها و پوششهای ژلاتین ماهی می- تواند با تولید فیلمهای ترکیبی فیلم مرکب از بیوپلیمرهای مختلف مثل پروتئینها، لیپیدها و پلی ساکاریدها افزایش داده شود. یک بخش از جنبه تکنیکی، ممکن است دلایل اقتصادی برای تولید فیلمهای مرکب با ترکیب ژلاتین با بیوپلیمرهای دیگر باشد.

ژلاتین، پوشش خوراکی، فیلم خوراکی، زیست تخریب پذیر، ماهی