محمدعلی علیمی لیوانی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود، دانشکده فنی و مهندسی، گروه مهندسی شیمی، شاهرود، ایران
صاحبعلی منافی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود، دانشکده فنی و مهندسی، گروه مهندسی مواد، شاهرود، ایران
احمد حلاج ثانی - دانشگاه تهران، دانشکده فنی و مهندسی، گروه مهندسی شیمی، تهران، ایران

توده روغن دور ریز ذرات بعلت وجود ماده افزودنی متفرق کننده در روغن به صورت پایدار متعلق می مانند. روغن دورریز به روغن مصرف شده ای اتلاق می شود که از کارتر اتومبیل ها به عنوان روغن سوخته بدست می آید و همچنین روغن های صنعتی که دورریز می شوند. آب و هیدروکربن های سبک به راحتی بوسیله تقطیر ساده قابل حذف هستند. بعد از این عملیات نوبت به حذف مواد افزودنی و ذرات معلق است. عملیات حذف با استفاده از حلال های آلی انجام می گیرد. در این پژوهش روی دو دسته از حلال ها یعنی الکل ها و کتون ها این آزمایش ها انجام گرفت. بررسی درصد ناخالصی های خشک جدا شده از روغن مستعمل در حقیقت قدرت جداسازی حلال ها را در مقایسه با یکدیگر نشان می دهد. درصد ناخالصی های خشک جدا شده بوسیله هر حلال، شاخصی برای توانایی آن حلال در جداسازی ناخالصی ها از روغن مستعمل می باشد. هگزان نرمال کمترین میزان ناخالصی جدا شده را در میان حلال های مورد ازمایش دارد. این نتیجه تا حدی قابل پیش بینی بود. زیرا هر چه تعداد کربن های هیدروکربن مورد استفاده به عنوان حلال بیشتر باشد قدرت حلالیت آن برای حل کردن دیگر هیدروکربن ها افزایش می یابد. از بین حلال های مورد ازمایش 1-بوتانول دارای بیشترین راندمان برای حذف ناخالصی ها می باشد.

روغن کارکرده، راندمان، حذف ناخالصی، بوتانول، حلال مناسب، هگزان نرمال، ذرات معلق