هما بلوری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مرمت و بافت های تاریخی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، ایران
عقیل امامقلی - استادیار گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، دانشکده معماری، گروه مرمت و بافت های تاریخی، ابهر، ایران
شهلا احمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه باستان شناسی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، ایران
رزا فریدون پور - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه باستان شناسی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، ایران

به طور کلی کاروانسرا های بین راهی در ایران طی قرون متمادی ایجاد شده اند و سابقه ان به دوره هخامنشی می رسد. درغرب ایران به دلیل سردی هوا و کوهستانی بودن منطقه و قرار گیری بر سر راه بازرگانی ابریشم، ایجاد نقاطی جهتاستراحت و تهیه آذوقه کاروانیان در بین راه، امری ضروری بوده که بدون ایجاد این بناها، طی راه و ارتباط بادیگر مناطقعملا دشوار و غیر ممکن می نموده است. با مطالعه مولفه های اقلیمی این بناها و بررسی ویژگی های کالبدی و معماریکاروانسراهای اقلیم های مختلف می توان اذعان داشت که تفاوت کاروانسراهای یک دوره فرهنگی – تاریخی خاص بیشترمتاثر از شرایط اقلیمی یک منطقه است. در این پژوهش با روش تحلیلی- تطبیقی به مطالعه کاروانسرای ماهیدشت از دورهصفویه پرداخته شد و عوامل اقلیمی موثر بر فرم، کالبد، مصالح، آرایه ها و چیدمان فضایی آنها ارائه گردید و به تحلیل اینمولفه ها در شکل گیری اثر پرداخته شد.

معماری، اقلیم، سرد و کوهستانی، کاروانسرای ماهیدشت