برنامه ریزی کاربری زمین در راستای پایداری محیط زیست (نمونه موردی شهر گوگان)

برنامه ریزی کاربری زمین شهری هسته اصلی برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد که این برنامه ریزی بر ماهیت توسعه شهریتمرکز می کند و می تواند به تشخیص نواحی که از لحاظ محیط زیست منحصر به فرد یا در وضعیت بحرانی باشند شناسایی کردهو از محیط ساخته شده که هم با محیط طبیعی هماهنگ است و هم به توسعه آن اهمیت می دهد استفاده می کند تا نهایت بهتوسعه پایدار شهری بیانجامد.هدف از این پژوهش ضمن آشنایی با عوامل پایدار محیط زیست و شناساندن توسعه توأم با اصولپایداری و نیز پتانسیل های محیط زیست و چگونگی استفاده بجا و اصولی از این مواهب در شهر گوگان و مقدار اراضی مورداستفاده با برنامه ریزی کاربری زمین و محیط زیست ازطریی تحلیل نقشه های کاربری اراضی شهری شهرگوگان،درمحیط GIS و Google earth (تصاویرماهواره ای) ، وضعیت کاربری های موجود را ارزیابی می نماید. با این هدف که از نتایجبدست آمده میزان عدم تناسب کاربری های موجود با اصول اولیه برنامه ریزی کاربری اراضی و عدم توان محیطی و زیر ساختهایشهری در پاسخ به نیاز های جمعیتی نشان داده شود.به همین جهت ضروری است تا میزان تاثیرچنین فرایندی در تعاملاتاجتماعی و محیط زیست مورد بررسی ومطالعه قرار گیرد. روش تحقیق در این پژوهش ترکیبی از روش های اسنادی، توصیفی وتحلیلی بوده در آن نرم افزار GIS و Auto cad و Google earth استفاده شده است.نتایج این پژوهش نشانگر این موضوع استکه توسعه شهری و کاربری های این شهر با اصول برنامه ریزی کاربری اراضی تقریبا سازگار بوده و توسعه بیشتر در مناطق بایرصورت گرفته ولی در محله سه شهر گوگان بدلیل تغییر کاربری های غیر مجاز، مزارع اطراف در تهدید جدی است وکشاورزاناغلب زمین ها را رها کرده و بصورت بایر گذاشته اند. لذا محله سه نسبت به سایر محلات به صورت ناپایدار است که حفظ کلیهباغات منطقه و مزارع داخل محدوده شهری لازم و ضروری است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، کاربری ، شهر ، محیط زیست ، توسعه پایدار ، گوگان ، باغا و مزارع