رضاعلی محسنی - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
علی نوری ثانی - دانشجوی دکتری جامعه شناسی اقتصادی و توسعه واحد تهران مرکزی

بین آب و محیط زیست همواره یک ارتباط ارگانیگ و پیوسته برقرار است. بحرانی شدن وضعیت هر دو خود معلول علتی دیگر و ناشی از توسعه نامتوازن و ناپایدار در این سرزمین است. دسترسیبه منابع آب شیرین با کیفیت یکی از مسائل مهم و اساسی در بسیاری از کشورها است. افزایش روزافزون جمعیت ، رشد صنعت، گسترش شهرنشینی و تغییر سبک زندگی و ضرورت تامین امنیت غذایی پایدار در کنار کاهش مداوم منابع آب و سوء مدیری ت کم آبی را به بحرانی جدی بدل کرده است. ای ن بحران تا بدان حد است که تهدیدی جدی برای پایداری حیات اجتماعی – اقتصادی بسیاری از مناطق شهری و روستایی کشور بشمار می آید. بررسی و مقایسه سه شاخص بحران آب(فالکن مارک، کمیسیون توسعه پایدار سازمان ملل و انستیتو بین المللی مدیریت آب ) نشان دهنده این واقعیت است که در حال حاضر، ایران جزء کشورهای دارای تنش آبی بوده و در آینده ای نه چندان دور در زمره کشورهای با بحران آبی قرار خواهد گرفت. در پژوهش حاضر سعی براین بوده است موضوع د ر بستر رویکرد های اکولوژی، نوسازی و توسعه ای و با استفاده از روش تحقیق اسنادی و با بهره گیری از اسناد، کتب، گزارشها و مقالات ملی و بین المللی بحران آب و پیامدهای اجتماعی آن مورد بررسی قرار گیرد. آ نچه مسلم است اینکه بحران آب بر تمامی ابعاد زندگی اعم از اجتماعی ، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و در روابط و کنش های میان افراد، در سطح خرد و کلان تاثیرگذار است. مسائلی نظیر فقر، نابرابری، بیکاری، آسیب و انحرافات اجتماعی، اعتیاد، طلاق، تعارضات قومی و منطقه ای و مهاجرت همگی از مواردی هستند که به طور مستقیم و غیرمستقیم با بحران آب در ارتباط اند و ضمن تاثیر پذیری از آن، خود نیز بر آن تاثیر گذارند

بحران آب، پیامداجتماعی ، جامعه شهری، اکولوژی، نوسازی