تبیین جایگاه نشانه شناسى در بازنمایی معنایی فرم

نشانه شناسی، بر نظام قواعدی تمرکز دارد که بر گفتمان های درگیر متون حاکم هستند. نشانه شناسی به ما یاری می رساند تا از منظری نوین به بحث پیرامون ویژگی های ارجاعی و معنایی پدیده ها، نفی ذهنیت، بازنمایی واقعیت، متن وارگی و تاویل پدیده ها بپردازیم. نشانه شناسی به ما می گوید که ساختارها می توانند معنادار باشند. در واقع ساختارها، مبنای نشانه ای دارند و به صورت یک نظام عمل می کنند. بنابراین می توان معماری متنی تلقی کرد که دارای خیل بیشماری از اندیشه هاست؛ که می توان از منظر نشانه شناسی به معنای متن آن از طریق رهیافت به معانی چینش های خاص از نشانه ها و رمزگان دست یافت. این نوشتار بر آنست تا به تبیین فرم به عنوان نظامی نشانه ا ی در راستای بازنمود معنا بپردازد. یافته های این پژوهش با مفروض دانستن فرم به مثابه ی متنی مشتمل بر ساختارهای نشانه ای که از هم نشینی لایه های معنایی شکل یافته است؛ نشان می دهد که قابلیت های یک فرم در بیان خویش متاثر از نظام های قراردادی نشانه ها مبتنی بر انگیزش ها و زمینه های روان شناختی، روابط سازمانی نظام های موثردر خلق فرم و الگوهای فرهنگی موثر در ادراک است که منجر به دریافت و ادراک معنا می شود. روش پژوهش به شیوه ی تحلیلی _ توصیفی براساس تحلیل محتوای متون می باشد .

کلیدواژه ها:

پساساختارگرایی ، نشانه ، بازنمایی معنا ، ساختارگرایی ، ادراک ، معنا گرایی