همخوانی گنبد و کاشیکاری در بناهای دوره صفویه (نمونه موردی مسجد شیخ لطف الله و مسجد امام اصفهان)

وجود گنبددرمعماری اسلامی یکی از نمادین ترین عناصر معماری اسلامی است و در عین حال تجلی زنده از اساس عالم شناسی اسلامی می باشد.از دیگر شاخصه های معماری اسلامی که به عنوان تزئینات در معماری اسلامی به خصوص بر روی گنبدها صورت می پذیرد هنر کاشیکاری است.که به عنوان یک پدیده برجسته تاریخی و فرهنگی مورد توجه بوده است و به طور آگانه به گونه ای تزیین شده اندکه تا مسافت های دور ظاهرشان را برجسته نشان میدهند. این دو عنصرتزئینی به عنوان دو شاخصه اصلی تزئین معماری اسلامی در بسیاری از بناهای اصفهان عصر صفوی در ترکیب با یکدیگر و به صورت مکمل دیده شده و با حفظ جایگاه خود معانی تازه و عمیقی خلق کرده اند.پژوهش حاضراین فرض اصلی را در خود داردکه استفاده از عناصر تزئینی و اسلامی ایرانی دارای ارتباط و همخوانی می باشندومیتواند به عنوان یک هویت عمل کند و موثر باشد. علاوه بر این، گنبد و کاشیکاری در کنار یکدیگر ترکیب های بی نظیری پدید می آورند که به لحاظزیبایی شناختی حائز اهمیت می باشند . گردآوری مطالب این مقاله با استفاده از اسناد و مدارک موجود و تنظیم آن به شیوه ی توصیفی، تاریخی و تحلیلی صورت گرفته است

کلیدواژه ها:

گنبد ، کاشیکاری ، مسجد امام اصفهان ، مسجد شیخ لطف الله