مناطق عشایری و قابلیت های گردشگری (دورنمایی پسا گردشگری انبوه)

بازآفریدن فضاهای درون متنی در پردازش معنای خود ارجاعی در عصر پسا مدرن ، گذران اوقات فراغت را در شیوه هایی از گردشگری به نمایش می گذارد که در یک درهم فشردگی فضا - زمان روندی رو به تزاید یافته و در پیرامون ساختار شکنی گردشگری انبوه ، فضاهای ماقبل مدرن را به عنوان مقاصد گردشگری بر می گزینند. انطباق کارکردی گردشگری در چارچوب های ماهیت گرایانه اش در پی اصالت موجود در فراگرد تجربه گردشگری ، مکان های مختلفی را جستجو می کند و مورد بازدید قرار می دهد در این میان میراث های فرهنگی به عنوان مولفه اصلی این گونه از پساگردشگری انبوه رخ می نماید و از آنحا که جوامع عشایری به عنوان میراثی سترگ بر جای مانده ، اصالت کارکردی و طبیعی شدن هستی شناسانه انسان در روابطی متقابل با محیط همراه با نشانه هایی از بازتابندگی تاریخ مندی می باشند می توانند در روندی از شناخت جریان پساگردشگری انبوه به عنوان مقاصد گردشگری ایفای نقش نمایند. هرچند عینیت یافتگی سرمایه داری از یک سو و توسعه درآمد و اشتغال از دیگر سو، برای جوامع عشایری به عنوان پارامترهای مهم محسوب می گردند بر این مبنا در این مقاله شناخت و پردازش پسا گردشگری انبوه در کنش پذیری جوامع و مناطق عشایری همراه با آثار آن مورد بررسی قرار می گیرد و رهیافت های پیرامون گردشگری عشایر ارائه می گردد.