شهرهای جدید دی مصر: وسیله ای کارآمد برای تسخیر بیابان؟

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] یکی از مهمترین مشکلات در مصر عدم توجه توازن بین فضاهای اشغال شده توسط انسانها و سرزمین های خالی از سکنه است . دلتای حاصلخیز و دره (المعمور) که حجم وسیعی از فعالیتها و جمعیت را در خود جای داده است کمتر از 6 درصد از کل مناطق کشور را نشان می دهد. در حالیکه فضای بیابانی و خالی از سکنه (المحقور) بقیه مساحت کشور را پوشانده است. در طول قرون، این اختلاف هیچگاه بعنوان یک عدم توازن به چشم نیامده است . این یک سو حاصلخیزی خال ثروت و موفقیت را تامین کرده است. از سوی دیگر بیابان نقش یک زره محافظ را برای کشور همانند کوههایش ( الجبال) ایفا می کند تا امروز ساکنان جنوب مصر آنها را به این نام می خوانند .در طی قرون متوالی هیچگونه دغدغه جمعیتی وجود نداشت که مصریها را وادار به گسستن نوار کویری نماید. اگر چه از نیم قرن پیش رشد سریع جمعیت که فشار زیادی را بر روی زمینهای کمیاب کشاورزی نشان می داد سیاست گذاران را بر آن داشت تا سیاست هایی را به منظور توزیع جمعیت و فعالیتها در سراسر کشور اتخاذ نمایند. ساخت شهرهای جدید در زمینهای بیابانی یکی از مهمترین گزینه های سیاست ملی شهرسازی بود که از اواخر دهه هفتاد به اجرا در آمد. این گزینه وسیله مهم دولت برای تسخیر بیابان بود. این مقاله با در نظر گرفتن 25 سال تجربه ساخت شهرهای جدید در مصر رویکرد های گسترده تری را در مورد رویکردهای تسخیر بیابان در طی 3 دوره مشخص که در ذیل اشاره شده ارائه می دهد. 1950-1979، 1980-1996، 1996 - 2000 مقاله حاضر سعی دارد گزینه های اتخاذ شده، منطق آنها و اثرات اجتماعی و منطقه ای آنها را مورد بررسی قرار دهد.