کامران دیبا

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] شوشتر نو یکی از معدود تجارب اجراء شده در جهان غیر غرب است. اصول اولیه آن متاثر از مطالعات جامعه شناسی ایرانی بوده و با شناخت از معماری سنتی و نیمه روستائی طرح ریزی شده است. مهندسین مشاور شهرساز و معمار تا اتمام تقریبی فاز اول آن در اجراء حضور داشته اند. فازهای بعدی و حتی اتمام فاز اول به علت عدم پیگیری و عدم حضور مشاور اصلی دستخوش نابسامانی می گردد. فقدان مدیریت شهری و تطبیق ندادن برنامه ها با شرایط و احتیاجات روز و شاید عدم توجه به علاقه مسئولین، این شهرک را ناموفق ساخته است و عملا آن را تا به امروز به صورت یک پروژه ناکام و بلاتکلیف باقی گذارده است. اصول طراحی و شهرسازی شوشتر نو طرحی است درون گرا و با تراکم زیاد افقی و بر خلاف طرح های معمول آن دوره فاقد ساختمان های عمودی می باشد. حرکت پیاده و وسائل حمل و نقل تا حد ممکن از یکدیگرمستقل است و شریان اصلی و فعالیت شهری همانند شهرها سنتی توسط شبکه پیاده انجام می شود. نویسنده معتقد است که این طرحی است غنی و مملو از تجربیات و بازنگری تاریخی آن برای نسل آینده ضروری است. مخصوصا برای علاقمندان ایرانی.ذیلا به معرفی مختصر شهر جدید شوشتر اشاره می گردد: شوشتر نو بین سال های 1357-1353 در نزدیک شهر شوشتر- خوزستان توسط مهندسین مشاور داض با مسئولیت کامران دیبا به عنوان معمار و شهرساز پروژه شوشتر نو طراحی و اجراء می شود. شهر جدید شوشتر (اولین برنده ایرانی در تاریخ جوایز بین المللی) برنده جایزه آقاخان می گردد و قبل از دریافت جایزه آقاخان در اغلب نشریات معماری در سطح جهان منتشر می شود: در کشورهای فرانسه، آمریکا، ایتالیا، هندوستان و غیره. در بینال معماری و نیز شوشتر نو با بیست شاسی معرفی شده است. در نمایشگاه بزرگ معماری قرن بیستم در سطح جهان، که توسط موزه هنرهای معاصر لوس آنجلس ترتیب داده شد. این طرح در میان معدودی طرح از جهان سوم در این نمایشگاه حضور داشت. این طرح سپس در شهرهای توکیو، کلن، و شیکاگو نیز به نمایش گذارده شد و عملا شهر جدید شوشتر در خارج از ایاران از شناسائی بیشتری در محافل آموزشی و حرفه ای برخوردار است تا در ایران.