فریدون صابری افشار - گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران
صالح اسماعیل زاده - گروه پاتوبیولوژی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز- ایران
حوریه السادات آل محمد - بخش کلینکال پاتولوژی، دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، تهران- ایران
یزدان مظاهری - گروه علوم پایه، دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز- ایران

زمینه مطالعه: ارزیابی تغییرات هیستومرفولوژیک میزنای و کلیه متعاقب عمل جراحی تجربی اناستوموزمیزنای. هدف:مقصود از این مطالعه ارزیابی جزئیات بیشتری در مورد مشکلات برخاسته پس از آناستوموز میزنای در سگ ها بود. روش کار: پنج قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 15-30kg مورد استفاده قرار گرفتند. بیهوشی به کمک اسپرومازین و تیوپنتال سدیم القاء شده و با مخلوط هالوتان و اکسیژن در یک سیستم بسته ادامه یافت. پس از ورود به محوطه شکمی از خط وسط، میزنای چپ در نزدیک ناحیه تریگون مثانه برده شد و بلافاصله آناستوموز به روش انتها به انتها با الگوی بخیه ساده تکی توسط نخ شماره 6/0 پلی دیاکسانون صورت پذیرفت. تمامی حیوانات در روز نودم پس از جراحی آسان کشی شده و میزنای ا و کلیه های مربوط به آنها از نظر ماکروسکوپی و میکروسکوپی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: مشاهدات ظاهری در میزنای ها انسداد را در یک مورد و هیدرویوریتر خفیف را در سه مورد نشان دادند. از نظر میکروسکوپی در میزنای ها، هیپریلازی (در لایه های بافت پوششی و ماهیچه ای)، فیبروز (در لایه های بافت پارین- زیر مخاط و سروزی) و مراحل مختلف آماس و التیام (در لایه های پارین- زیر مخاط، ماهیچه ای و سروزی) قابل مشاهده بود. مقاطع بافت شناسی در کلیه های مربوطه هیدرونفروز را در یکی از نمونه ها آشکار ساخت. نتیجه گیری نهایی: اگرچه انجام آناستوموزمیزنای در دام کوچک از نظر تکنیکی مشکل بوده و احتمال انسداد پس از عمل در آن بالاست، ولی در صورت پارگی و اسیب میزنای، برقرار مجدد مسیر میزنای یکی از انتخاب های برای جراحان دامپزشک می باشد. در مطالعه حاضر علیرغم پاره ای عوارض، آناستوموز در 80% از حیوانات با موفقیت انجام شده است و مشخصاً انجام جراحی ظرفی و دقیق برای احتراز از انسداد میزنای الزامی است.

میزنای، آناستوموز، هیستوپاتولوژی، سگ