بررسی رشد کیست هیداتید اکینوکوکوس گرانولوزوس در حیوانات آزمایشگاهی

هدف: ارزیابی موش BALB/c و ژربیل جهت مرحله لاروی اکینوکوکوس گرانولوزوس و مقایسه ا ین دو حیوان جهت ایجاد مرحله لاروی انگل. طرح: مطالعه مداخله ای تجربی آینده نگر. حیوانات: چهل و دو موش BALB/c و پنجاه و چهار ژربیل و یکعدد خرگوش. روش: پروتواسکولکس از کبد و ریه گوسفندان آلوده به کیست هیداتید تهیه شد و پس از اطمینان از زنده بودن 0/2 میلی لیتر مایع کیست هیداتید حاوی حدود2000 پروتواسکولکس از طریق داخل صفاقی به موش و ژربیل تلقیح شد. خرگوش به طریق مشابه و به تعداد تقریبی 200/000 پروتواسکولکس آلوده شد. پس از گشتن حیوانات با اتر و بازکردن حفره شکمی تشکیل کیست مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: توده های اولیه تولید کیست به اندازه تقریب 3-2 میلی لیتر ا کثراً به صورت آزاد در حفره شکمی موش و ژربیل بعد از هفته د وم از آلودگی مشاهده شده است. بعد از هفته ششم آلودگی در توده های تشکیل شده در حفره شکمی تقریباً 8-6 درصد پروتواسکولکس های تزریق شده به حیوان هنوز زنده بودند. میزان آلودگی موش به کیست هیداتید بعد از 46 هفته92 درصد در صورتی که در مقابل زربیل تا 72 هفته بعد از تزریق پروتواسکولکس، میزان آلودگی 83/3 درصد را نشان داد. خرگوش مورد مطالعه پس از 54 هفته دارای 15 گیست هیداتید بود. نتیجه گیری: تشکیل گرانولومای به اندازه 3-2 میلیمتر در اطراف پروتواسکولکس ها در هفته دوم بعد از آلودگی در موش و ژربیل پاسخ سلولی میزبان به انگل می باشد. در عین حال عدم زنده بودن تعداد زیادی از پروتواسکولکس ها احتمالاً نشان دهنده تخریب این سلولها توسط سلولهای سیستم ایمنی در مراحل اولیه عفونت می باشد. برا اساس نتایج ا ین مطالعه موش BALB/c و ژروبیل حیوانات آزمایشگاهی مناسبی جهت تشکیل کیست هیداتید تجربی می باشند. از نظر تشکیل تعداد زیادتر کیست، موش حیوان مناسبتری است. در مقابل ژربیل حیوان مناسبتری جهت تشکیل کیستهای بزرگتر از نظر اندازه و کیست هیداتید ثانویه بارور می باشد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1382)، دوره 58، شماره 3، 230-227.

کلیدواژه ها:

اکینوکوکوس گرانولوزوس ، کیست هیداتید ، هپداتیدوز