نظام شهرسازی اسلامی، تجلی گاه روابط انسانی

یکی از چالش های اصلی جامعه امروز ما فضای زندگی اوست. فضا به معنی محیطی که همه چیز را دربرگرفته و زندگی به معنای طول عمر انسان از ابتدای تولد تا مرگ، از بسترهای گوناگونی متاثر است. از جملهعوامل اثرگذار بر فضای زندگی انسانها، نظام شهرسازی است. نظام شهرسازی است که به لحاظ ظرفی،فضای زندگی انسان ها را تعریف و به آن شکل می دهد. نظام شهرسازی است که به عنوان سازمان و نظامیصالح، بستر ساز سبک زندگی متقیانه و زیست مومنانه می باشد. اما نظام شهرسازی امروز ما، نه تنها برخواستهاز هویت اسلامی- ایرانی ما نبوده بلکه الگوگیری بی چون چرا از غرب با آن تفکر اومانیستی و لذت گرایی است. شهرسازیای که میتوانست ساکن شهر را صاحب هویتی کند که موجب فخرش باشد، شهروندان را درچنگال بیدینی، بیعدالتی، تفاخر و تفرعن، اسراف، دوری از جمع و ... گرفتار و زیر چکمه بی هویتی خود،له کرده است. اگر کسی در زندگی احساس پوچی کند، میتواند آن را به گردن سبک معماری و شهرسازیبیاندازد. اگر معنویت فراموش شود، آن را باید در سبک معماری و شهرسازی جستجو کرد. لذا جهت شناختهویت خود، چارهای جز تجدید نظر در نظام شهرسازی فعلی نداریم. بدین جهت، باید خصوصیات شهرسازیو شهر اسلامی شناخته و اصول شهرسازی خود را بر آن بنا کنیم که با توجه به تحقیقات صورت پذیرفته،مهمترین مبحثی که نظام شهرسازی اسلامی را دربرمیگیرد، روابط انسانی است، که اگر نسبت صحیح آن باشهرسازی شناخته شود، می توانیم به سمت تحقق نظام شهرسازی اسلامی گام های بلند و اساسی برداریم.

کلیدواژه ها:

سازمان صالح ، تقوا ، شهر اسلامی ، روابط انسانی ، شهرسازی اسلامی