شرحی انتقادی بر نظریهی شبیه سازی با دیگری و بنمایه های فلسفی، جامعه شناختی و روانشناختی آن

شبیه سازی با دیگری رویکردی است که ریشه در مباحث روانشناسی عامه دارد. این رویکرد مدعی است که با تعلیق پپیش داشت-ها و تقلید، میتوان به فضای ذهنی و باورهای ذهنی کنشگران دیگر دست یافت، تا بتوان رفتارهای احتمالی آنها را پیش بینی کرد.مقاله ی حاضر تلاش دارد نظریهی شبیه سازی با دیگری را از منظر نظریه پردازان مطرح این حیطه، خاصه گوردون، هیل و گولدمنبررسی نماید. بدین منظور ابتدا ریشه های این رویکرد را در هرمنیوتیک، فلسفه ی زیبایی شناسی و معرفت شناسی طبیعت گرا وهمچنین نگاه های روانشناختی بررسی می کنیم. و به بنمایه های وبری این رویکرد اشاراتی خواهیم داشت. در پایان با تمرکز برروانکاوی فروید و مفهوم ناخودآگاه این رویکرد را نقد میکنیم و بحثی بر سر امکان شبیه سازی با دیگری خواهیم داشت.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی با دیگری ، همدلی ، هرمنیوتیک ، ناخودآگاه