مکان یابی فضاهای انعطاف پذیر شهری در راستای ارتقاء ایمنی شهری در برابر بحران (نمونه موردی: خیابان چهارباغ عباسی اصفهان)

مطالعه حاضر با تمرکز بر یکی از اصلی ترین محورهای شهر اصفهان، خیابان چهارباغ عباسی، واقع در بخش مرکزی و قدیمی شهر و با توجه به اینکه این منطقه دارای بالاترین میزان سرانه کاربری مسکونی و پایین ترین میزان سرانه فضای سبز و پارک ها در بین مناطق چهارده گانه شهر اصفهان می باشد به بررسی این مسئله می پردازد که دانش شهرسازی و به طور اخص، کالبد شهر، محورهای ارتباطی و تأسیسات و تجهیزات شهری در کنار یکدیگر، چگونه می تواند در کاهش آسیب های ناشی از زلزله تأثیرگذار باشد. به بیان دیگر هدف این پژوهش، افزایش کارایی محور انتخابی در زمان بروز بحران و کاهش خسارات و صدمات جانی و مالی و افزایش امنیت و به اضافه حداقل زمان خدمات رسانی بعد از بحران و اقدامات لازم برای بازگشت به وضعیت عادی می باشد. در بخش مبانی نظری، مفاهیمی در باب فضاهای باز شهری و فضاهای انعطاف پذیر و اثرات اینگونه فضاها بر کاهش اثرات مخرب زلزله ارائه می گردد. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی و روش تحلیل سلسله مراتبی ANP و نتایج حاصل از پرسش نامه (اساتید) برای سنجش و مقایسه اسیب پذیری ناشی از زلزله در محدوده های انتخابی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که محدوده شماره 2 دارای بیشترین میزان آسیب پذیری در زمان وقوع بحران می باشد؛ در این راستا برای کاهش اثرات مخرب بحران دو فضای باز شهری انعطاف پذیر در محدوده مورد نظر پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، فضاهای باز و انعطاف پذیر ، محور چهارباغ عباسی