پویا جودی گل لر - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
پیمان زاده باقری - دانشجوی دکترای شهرسازی اسلامی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران

دهه ی 1990 میلادی شاهد جان گرفتن دوباره بحث های نظری در انتظام برنامه ریزی بود. به سبب نقد فرهنگی پسانوباوران و به جهت جنبش میان فیلسوفان، که دور از مکتب اثبات باوری منطقی بوده و در جهت مسئله محتوایی ارزش های اخلاقی و سیاست های عمومی می باشد، نظریه پردازان برنامه ریزی مباحث خود را در باب روش ها و پروگرام ها دوباره قالب بندی نموده تا موضوعات گفتمان و جامعیت را دربر گیرند. نظریه ارتباطی و شهر عدالت محور هر یک با داشتن دیدگاه اصلاح طلبانه اجتماعی در پی تحقق کیفیت بهتر زندگی بشر در متن یکنظام اقتصادی سیاسی سرمایه داری جهانی می باشند. گونه ی نخست، با تفکر زیرکار عقلانیت ارتباطی، بر نقش برنامه ریز به عنوان میانجی میان ذینفعان در موقعیت مورد برنامه ریزی، تأکید می ورزد. گونه ی دوم که از سنت اقتصاد سیاسی نشأت می گیرد، با وجود برآمد سو بودن، مدلی از روابط فضایی بر پایه ی مساوات ارائه می کند. مقاله حاضر برآنست تا به بررسی دو رهیافت با عناوین مدل ارتباطی و شهر عدالت محور بپردازد.

نظریه ارتباطی، نظریه برنامه ریزی، شهر عدالت محور، دیدگاه اصلاح طلبانه