بررسی آرمانشهر در شاهنامه فردوسی

مقاله حاضر درصدد بازخوانی فلسفه آرمانشهر به عنوان یکی از سازه های ذهنی در اندیشه اجتماعی حکیم ابوالقاسم فردوسی است. این مطالعه با هدف شناخت عمیق نظام ارزش های بومی با هویت ایرانی- اسلامی می باشد. فضای مفهومی موضوع را مرور کرده؛ از تئوری های جامعه شناختی برای مطالعه و تحلیل بهره می گیرد. روش مطالعه: موردی (HYPER INTENSIVE) و انتخاب نمونه ی مورد مطالعه از نوع نمونه گیری کنترل شده (CONTROLLED SAMPLING) می باشد. اعتبار معیار صوری شاخص ها (CRITERIO VALIDITY) به رأس صاحبنظران موکول شده و اعتبار سازه ای (CONSTRUCT VALIDITY) در مقایسه با چارچوب و مفاهیم نظری سنجیده می شود. پس از مرور نظری اندیشه آرمانشهر، نمونه ی مورد مطالعه را به جت ارزش پژوهشی که در نمایاندن فرهنگ بومی دارد معرفی کرده سپس داده های کیفی، مورد تحلیل قرار می گیرد. جهان اجتماعی شاهنامه تکرار روایت هایی است که در کشاکش داستانی اش، دیدگاه های کهن ایرانی را با بهره گیری از غنای جامعه اسلامی بازنمایی کرده و تصویر روشنی است از سیر تکاملی حیات جوامع انسانی که با نظم ویزه ای در حرکت اند. زندگی اجتماعی مردمان هرگز از حرکت نمیایستد و هرگاه در پرتو خرد و داد سامان یابد شکلی آرمانی از جامعه بشری متصور خواهد شد.

کلیدواژه ها:

جامعه شناسی ادبیات ، Sociology of Literature ، آرمانشهر: Utopia ، نهادهای اجتماعی: Social institutions ، نهاد سیاست و حکومت: political institutions and governance