اصول طراحی فضای شهری پیاده مدار با تأکید بر پرسه زنی در فضای شهری

پرسه زنی نماد نوعی زیستن در سایه ی تجربه ی شهری است که به عنوان پدیده ای فرهنگی مورد توجه عده زیادی قرار دارد. پرسه زنی فردی است که زمانش را در خیابان برای تماشای منظر شهری صرف می کند. پرسه زدن در شهر تمرینی برای پذیرش دیگران، احترام به تفاوت های فرهنگی، هم نشینی و پرهیز از اعمال خشونت علیه دیگران می باشد. بین جامعه و ارزش های جمع گرایانه و قدم زدن رابطه تنگاتنگ وجود دارد. قدم زدن اکنون بیش از اینکه با انسان بودن ما سروکار داشته باشد، به شهرنشینی ما مربوط است. قدم زدن، بخشی از تمرین روزمره انسان شهری برای شکل دادن به هویت جمعی اوست. ما از طریق قدم زدن و راه رفتن به عنوان یک تجربه شهری، به شیوه های بسیار ظریف و پیچیده ای، شهر را تعریف می کنیم و در شکل دادن به فضای شهر، تبدیل «جا» به «مکان» و جلوگیری از تبدیل مکان به لامکان نقش مهمی ایفا می کنیم. راه رفتن در شهر نوعی تجربه بصری و در عین حال پندحسی است که طی آن حواس مختلف مادرگیر محیط شهر می شوند. قدم زدن در شهر به عنوان پدیده ای اجتماعی با تمام فرایندهای امروزی جامعه و فرهنگ مانند مصرفی شدن، دموکراتیک شدن، فردی شدن، زیبایی شناسانه شدن و زنانه شدن ارتباط دارد. بهبود کیفیت فضاهای شهری برای حضور بیشتر شهروندان، اختصاص فضاهای ویژه برای قدم زدن و پیاده روی و راهبردهای متعدد دیگر، تدابیر شهری برای گسترش پیاده روی در دهه های گذشته بوده است. این فعالیت ها را ادبیات برنامه ریزی شهری «جنبش پیاده گستری» می نامند. از این رو، برنامه ریزان شهری از سال های 1980 به بعد ایده «پیاده گستری» را به عنوان یکی از ایده های کانونی توسعه و مدیریت شهری به کارگرفتند. این پژوهش با روش توصیفی، رویکرد کیفی و شیوه مطالعه کتابخانه ای صورت گرفته و درصدد دستیابی به اصول طراحی فضاهای شهری پیاده مدار در ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، پیاده گستری ، پرسه زنی