مریم دانایی - دانشجوی کارشناسی معماری,دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب.
مهرداد شمسی - کارشناس ارشد مرمت و احیاء ابنیه و بافتهای تاریخی,عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب

مسکن در معماری سنتی ایران به عنوان سرپناه از افراد در مقابل شرایط جوی و حوادث طبیعی محافظت می کرد و رابطه ای مستقیم با اقلیم و طبیعت داشت. در مساکن سنتی,زندگی انسان از نظر سطح کیفی و کمی و آسایش در سطح بالایی قرار داشته واین ساختمان ها از شرایط محیطی سالم و ایمنی برخوردار بودند. پنج اصل مهم مردم واری, پرهیز از بیهودگی, درونگرایی, نیارش و بوم آورد بودن که توسط مرحوم استادپیرنیا تدوین شده در اکثر خانه های سنتی ایرانی و در نقاط گوناگون با شرایط اقلیمی متفاوت به کار رفته است, اصولی که اکنون به عنوان پایداری در معماری مطرح میشوند. امروزه خانه در ایران مفهوم خود را از دست داده و تنها در پلان هایی عملکردی که جز زیبایی ظاهری جنبه ی قابل توجهی ندارند خلاصه شده است و اصول بی نظیر معماری سنتی به جز آنچه در منابع مکتوب ذکر شده به دست فراموشی سپرده شدهاست. هدف بررسی شاخصه های معماری اصیل ایرانی و مقایسه ی آن با خصوصیات معماری معاصر است

مسکن,پایداری, اقلیم,شاخصه های معماری سنتی,معماری معاصر