روناک پناهی - گروه معماری، واحد تویسرکان، دانشگاه آزاد اسلامی تویسرکان، ایران

در پایان قرن بیستم با افزایش جمعیت و گستردگی فضاهای شهری، بخصوص فضاهای مسکونی، پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری مورد توجه بوده است. که این موضوع در پی ایجاد تعادل در سه مولفه اقتصادی، زیستمحیطی و اجتماعی حاصل میگردد. در سالهای اخیر عوامل اجتماعی به عنوان پیش نیازی برای پایداری، تمرکز زیادی را به خود معطوف کرده کهاز آن نام برده می شود. « پایداری اجتماعی » برگرفته از انسان، فرهنگ و روشهای زندگی اوست و بعنوان هدف طراحی پایدار، یافتن راه حلهای معمارانه است که همزیستی این سه جنبه، اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی را تامین کند. به نحویکه بازخورد آن در معماری بوجود آوردن معماری پاسخگو است که همخوان با نیازهای اساسی و عالی انسان، بهبود کیفیتهای فضایی مطابق با آنبرای همه اقشار باشد و در برگیرنده فرهنگ، اعتقادات و الگوهای رفتاری است. در این مقاله پایداری اجتماعی مجتمعهای مسکونی بعنوان جایگاه سکونت، در سایه اصول اولیه و اساسی چون امنیت، بازی پذیری فضاهایباز و نیمه باز، نظم اجتماعی، هویت اجتماعی و آسایش بررسی گردیده است. نتایج این تحقیق نشان میدهد که حمایت از زندگی اجتماعی وفرهنگی از طریق ارتقا فضاهای عمومی برای درگیر کردن مردم و شهر، افزایش ارزشهای فرهنگی و ایجاد ساختارهای با هویت در جهت بوجود آوردن حس تعلق، ساخت محیط زندگی هارمونیک و فضاهای انعطاف پذیر از راهکارهای عملی طراحی برای دستیابی به پایداری اجتماعی است. مورد بررسی قرار « مجتمع های مسکونی » و به طور مشخص « مسکن » همچنین ابعاد پایداری اجتماعی در یکی از فضاهای مهم معماری یعنی گرفته است. به دنبال آن سوالاتی نظیر: چیستی پایداری، پایداری اجتماعی و ملاکهای آن در مجتمع مسکونی و عوامل موثر در اصول پایداری مجتمعهای مسکونی پاسخ داده شده است..

پایداری، توسعه پایدار، پایداری اجتماعی، مجتمع مسکونی، مسکن