تحلیل روابط بین مدیریت زمان با اثربخشی سازمانی بر مبنای مدل لیکین و پارسونز

این پژوهش به تحلیل روابط بین مدیریت زمان با اثربخشی سازمانی پرداخته است. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن شامل کلیه کارکنان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز به تعداد 950 نفر بوده است. حجم نمونه مطابق با فرمول کوکران 275 نفر برآورد گردید و این تعداد به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده از بین جامعه آماری انتخاب شده است. ابزار پژوهش دو پرسشنامه مدیریت زمان و اثربخشی سازمانی بوده است که بر مبنای مدل «آلن لیکین» (1994) و «تالگوت پارسونز» (1969) در مقیاس پنج گزینه ای طراحی شده است. روایی هر دو پرسشنامه از نظر محتوایی و سازه بررسی شده و پایایی آنها نیز با اجرای آزمایشی بر روی یک گروه نمونه 30 نفری و محاسبه ضریب همسانی درونی (ضریب آلفا) به ترتیب برابر با 72/0 و 80/0 تعیین شده است. داده های گردآوری شده به کمک آزمون های K-S، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون با بهره گیری از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان داد که رابطه معناداری بین مدیریت زمان با اثربخشی سازمانی در جامعه تحت مطالعه وجود دارد. بطوریکه 6/43 درصد تغییرات اثربخشی سازمانی را می توان از طریق مدیریت زمان تبیین نمود

کلیدواژه ها:

مدیریت زمان ، اثربخشی سازمانی