محمد غفاری فرد - استادیار گروه مدیریت دانشگاه آزاد اسلامی بوئین زهرا
رضا شاهدی اصل - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی

رشد و توسعه اقتصادی در بخش هتل و رستورانداری در کشور یکی از مهمترین مباحث اقتصاد منطقهای در دهههای اخیر محسوب میشود. این بخش به مثابه بخش محوری در رشد و توسعه اقتصادی در تأمیننیازهای رفاهی و خدماتی مؤثر است. تجزیه و تحلیل روند تولید و ساختار بخش هتل و رستوران در سطوح مختلف کشور مستلزم شناخت دقیق استعدادها و توازن بالقوه بخشها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوانسیاستگذاری و برنامه ریزی متعادلی را در هر یک از زیربخشها و مناطق کشور محقق ساخت. در همین راستا در این مقاله به مزیت نسبی هتل و رستوران با استفاده از روش انتقال- سهم در بین استانهای کشور در دوره زمانی 1389-1383 پرداخته شده است. نتایج حاکی از آن است که در استانهای تهران، خراسان رضوی خوزستان، کردستان، کهگیلویه و بویر احمد، هرمزگان و یزد بخشهای اصلی هتل، رستوران و خوابگاه دارای سهم اثربخش منطقهای مثبت در بخش هتل و رستورانداری هستند و بیان کننده مزیت نسبی مناطق در این بخشاند. به دلیل اثر انتقال کل آنها بیشتر از اثر ملی مربوطه است. این بخشها از بیشترین امکانات برایخلق ارزش افزوده برخوردارند و به عنوان محرکهای رشد اقتصادی استان محسوب میشوند. در سال 1429 استانهای آذربایجان شرقی، اردبیل، اصفهان، تهران، خراسان رضوی، خوزستان، فارس، قم، کردستان، کرمان، گیلان، مازندران و هرمزگان دارای فعالیت پایهای در بخش هتل و رستوران بودهاند

ضریب مکانی، انتقال، مزیت نسبی، هتل و رستوران، اثربخشی