محمدکریم شفیعیان
قاسم اسفندیاری
سیروس صادق زاده مهارلویی

در تمام تاسیسات الکتریکی، زمین کردن یکی از مهمترین واساسی ترین اقداماتی است که برای ایمنی و اصولاً ادامه حیات اشخاصی که به نحوی با این تجهیزات در تماس مستقیم یا غیرمستقیم هستند ،باید با دقت هر چه تمام تر و با توجه به قواعد و قوانینی کهبدین منظور تحریر شده اند انجام گیرد. اتصال به زمین موجب حفظ خدمه و تجهیزات در برابر خطاهای الکتریکی، امواج صاعقه و کلید زنی، دیگر امواج و اضافه ولتاژهای گذرامی شود. نویز مدار و دیگر تداخلات انتقال می توانند باعث تضعیف عملکرد سیستم الکترونیکی - مخابراتی شوند. اتصال به زمین همچنین موجب کاهش این نویزها می شوددر تأسیسات برق دو نوع زمین کردن وجود دارد که یکی را زمین کردن حفاظتی و دیگری را زمین کردن الکتریکی می نامند. یک سیستم اتصال به زمین، پتانسیل الکتریکی سطوح فلزات بدون جریانرا با زمین مجاور آن در یک سطح قرار می دهد. همچنین سیستم اتصال به زمین یک مسیر تخلیه مناسب برای امواج شدید الکتریکی با منشأ خارجی مثل کلید زنی، خطاهای الکتریکی، رعد و برق و غیره، راایجاد می کند. این مرجع زمین با اتصال مستحکم یک سیم که ظرفیت آن به طور صحیح برآورد شده است، بین تجهیزات (ژنراتور، سیستم مخابراتی - الکترونیکی، پناهگاه و غیره) و انتقال آن به یکالکترود فلزی دفن شده (میله ی زمین، لوله ی آب، صفحات فلزی و غیره) که با عمق زمین مرطوب در تماس باشد یا به سفره آب زیر زمینی رسیده باشد، ایجاد می گردد. در مقاله حاضر از مطالب تئوری سیستم زمین که در اکثر کتب موجود به آنها اشاره شده است ، صرفنظر شده و با دید عملی به بررسی استانداردهای نظامی اجرای سیستم زمین پرداخته شده است.