[توضیح سیویلیکا: این مقاله فاقد تصاویر ذکر شده در متن مقاله می باشد.]
سازه های دریایی و تاسیسات بندری موجود در بنادر کشورمان در زمره تاسیسات زیر بنایی مهمی بشمار می روند که بدلیل بتنی یا فلزی بودن آنها در معرض پوسیدگی و تخریب ناشی از قرار گرفتن در محیط دریایی هستند. در موارد متعددی این سازه ها و تاسیسات طی سالیان متمادی نه بقدر کفایت بازرسی و نگهداری شده اند و نه به لحاظ کنترل قابلیت ادامه خدمت رسانی مورد ارزیابی قرار گرفته اند. محیط دریایی بدلیل داشتن ویژگیهای اساسا متفاوت در بخشهای مختلف خود از ناحیه اتمسفری (جوی) تا ناحیه پاشش و تر و خشک شدن و ناحیه غوطه وری و در نهایت فصل مشترک با خاک از نقطه نظر نوع و روند بروز خرابی و درجه پیشرفت آن دارای عملکرد های گوناگونی است و این امر بر حساسیت های ویژه تاثیرات این محیط بر روی سازه ها و تاسیسات مجاور آن می افزاید. عموما تصور بر این است که بتن یکی از مصالح بسیار با دوام است ولی تاریخچه عملکرد بتن در محیط دریایی حاکی از آن است که در مقابل آب دریا بعنوان یکی از خورنده ترین محیط های طبیعی در جهان، بتن از نقطه نظر دوام در معرض مشکلات جدی قرار دارد. مکانیزم های اصلی تخریب سازه های بتنی در محیط دریایی، خوردگی میلگردهای کار گذاشته شده در بتن، تجزیه و تخریب بتن، سیکل های یخ زدن و آب شدن، تشکیل ترکیب اترینگایت و واکنش سیلیسی-قلیایی را شامل میشود. در خصوص سازه های فلزی نیز عوامل متعددی وجود دارند که با درجات متفاوت بر روی میزان خوردگی فولاد در آب دریا تاثیر می گذارند. این عوامل شامل درجه حرارت آب، غلظت اکسیژن در آب دریا، PH آب دریا، زواید دریایی چسبیده به شمع ها، میزان شوری آب دریا، سرعت جریان آب بر روی سازه، مواد سایشی موجود در آب و تاثیرات الکتریکی فلزات غیر مشابه می شود. همچنین شمع ها ممکن است در آب شور یا تازه در اثر حمله شیمیایی و سایش دچار کاهش سطح مقطع شوند. بعلاوه حضور فلزات غیر مشابه با پتانسیل الکتریکی مختلف می توانند روند خوردگی را باعث گردند. در این مقاله مسائل مختلف و راه حل های ممکن پیرامون بروز خوردگی در سازه های دریایی و تاسیسات بندری مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.