وحید حائری - کارشناس معماری و کارشناس ارشد طراحی شهری

بنیان شکل گیری و توسعه شهرها در هر دوره ای را میتوان بر اساس ساختارهایی اجتماعی فرهنگی اقتصادی و حکومتی بازشناسی نمود در این میان قبول فرهنگ ها به عنوان یک پدیده ساختاری در سازماندهی شهرها سبب گشوده شدن باب جدیدی در بررسی های شهری گشته است. اهمیت موضوع فرهنگ از آن حیث بیشتر مشخص می گردد که در عصر حاضر سرعت تحولات و تغیرات فذهنگی به واسطه پیشرفت ارتباطات سبب تغییر در ماهیت زمانی و مکانی آن گشته و به علا.ه همین تغییرات در کنار سیر مهاجرت ها و توسعه حمل ونقل شهرها را هرچه بیشتر به سوی یک بستر تکثرگرایی فرهنگی پیش برده است لذا تعامل و ارتباط این فرهنگ ها در کنار ساختارهای جدید و قدیم ساخت شهرها اسباب تغییر ودگرگونی دلالت های معنایی فضاهای شهری را فراهمساخته که لزوم انتخاب رویکردهایی جامعو مبتنی بر ساختارها و فرهنگ های دخیل در زندگی شهری را هرچه بیشتر عیان می سازد در واقع درک دلالت های معنایی فضا و تغییرات آن در طول زمان ابزار اصلی تحلیل و سازماندهی فضاهایی پویا و پایدار در عرصه فضاهای شهری است به علاوه حرکت جامعه تکثرگرا به سوی نوعی افتراق فرهنگی هرچه بیشتر هویت اجتماعی شهرها و وحدت منظر مادی و غیر مادی آن را تهدید می کند. از این روی این مقاله بر آن است تا با تکیه بر بازخوانی ساختارهای شهری- بر اساس بازخوانی نظریات ساختار گرایی- و توجه عمده به مقوله فرهنگ در دو معنای حقیقی (زمانی - مکانی) و مجازی (نازمانی- نامکانی) به بررسی روند تغییرات آنها در ساخت و توسعه شهرها پرداخته و به منظور دستیابی به یک الگوی پایدار بازآفرینی شهری، مدلی نو از تلفیق ساختارهای قدیم و جدید ارائه نماید در نهایت این رویکرد نوساختارگرا به دنبال معرفی روشی جامع مبتنی بر تلفیق مجموعه نظریات ساختاری فرهنگی به منظور شناخت و تولید فضاهای شهری است. همچنین به کارایی این رویکرد در باززنده سازی و احیای فضاهای شهری فرسوده می پردازد .

فرهنگ، ساختار، معنا، شهر