شناخت گیاه دارویی کنار از دیدگاه اکولوژی برای مدیریت آبخیز مناطق جنوبی ایران (مطالعه موردی: فارس- داراب)

مدیریت یکپارچه حوزه های آبخیز ضامن حفظ و بهبود منابع آب و خاک می باشد. تدابیر و مدیریت بیولوژیک یکی از راهکارهای مهم و کاربردی در راستای مدیریت یکپارچه آبخیز ها به شمار می رود. استفاده از پوشش گیاهی بدون درنظر گرفتن شرایط و خصوصیات آن امری بیهوده و منجر به هدر رفت منابع انسانی و مالی می گردد. در حوزه های آبخیز مناطق حنوبی کشور ایران با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی و ادافیکی خاص توسعه گونه کنار با هدف مدیریت پوشش گیاهی می تواند مورد توجه مدیران آبخیز قرار گیرد. وضعیت و شرایط ریشه و تاج پوشش گسترده این گیاه و نیز مقاومت این گیاه در برابر تنش های خشکی و اهمیت اقتصادی و دارویی از امتیازات این گونه بومی جنوب ایران می باشد. در این تحقیق که در حوزه های آبخیز سنگ چارک، د ولت آباد، فسارود، ک نار حاجی شهرستان داراب در ا ستان فارس ا نجام گرفت، ضمن بررسی خصوصیات و نیازهای بوم شناختی شامل خصوصیات گیاه شناسی، مناطق رویشی، نحوه تکثیر گیاه، نوع گونه های گیاهی همراه کنار در مناطق جنوبی، وضعیت خاک از نظر بافت، هدایت الکتریکی، اسیدیته، نحوه سازگاری، همچنین کاربرد و اهمیت اقتصادی و نحوه چگونگی حفاظت از خاک و چرای آن توسط دام مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد این گیاه در خاک های با بافت لومی دارای هدایت الکتریکی (2)3.5-2 و مقدار اسیدیته 7.5-7 رشد می کند. میزان متوسط بارندگی سالیانه در مناطق رویش در ایران بین 100 تا 300 میلیمتر می باشد. این گیاه با داشتن تاج پوشش انبوه از فرسایش بارانی خاک و از طریق کا هش سرعت باد از فرسایش بادی جلوگیری می کند. در مجموع می توان نتیجه گرفت که، کنار گونه ای مناسب برای احیاء پوشش گیاهی و تثبیت خاک و با ارزش برای مراتع جنوب ایران است.