بررسی شیوه های ارزیابی کارایی فنی در نظام آموزش عالی ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی و نقد شیوه های ارزیابی کارایی فنی واحدهای آموزش عالی در دو دهه اخیر در ایران است.جامعه پژوهشی شامل پژوهشهایی است که به این موضوع پرداخته و در بانکهای اطلاعاتی معتبر کشور نمایه شده اند.روش: روش تحقیق مورد استفاده در این تحقیق، فرا تحلیل است که از جهت جمع آوردی داده ها، در گروه تحقیقات اسنادی محسوب می شود. با بررسی پیشینه، از طریق جستجو در بانکهای اطلاعاتی از جمله پایگاههای SID و MAGIRAN ، تعداد 51تحقیق یافت شد و با توجه به ملاکهای مورد نظر در زمینه کارایی فنی واحدهای آموزش عالی تعداد 51 پژوهش به عنوان نمونهانتخاب شد. و نمونه ها براساس چهار معیار: )واحد تحلیل، نوع نهاده، نوع ستانده مورد سنجش در مطالعه و تکنیک استفاده شده در مطالعه مورد نظر( مورد مقایسه قرار گرفته اند.یافته ها: روش غالب اندازه گیری کارایی روش تحلیل پوششی داده ها و عمدتاً ستانده محور است و فقط یک پژوهش به برآورد یک تابع تولید برای آموزش عالی، اقدام نموده است. استفاده از داده های نرمال شده در این مدل، نتایج مطلوبتری بدست می آید. واحدهای آموزش عالی عمدتاً از بازده متغیر به مقیاس برخوردارند. ترکیب داده های کمی وکیفی در مدل، نتایج مطلوبتری را دررتبه بندی واحدهای آموزشی خواهد داشت. دلایل ناکارایی واحدهای آموزش عالی شناسایی نشده اند. کاهش در تعداد نهاده ها و ستانده ها از طریق ادغام آنها، موجب کاهش نمره کسب شده کارایی در واحدهای تصمیم گیرنده می شود.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، کارایی ، کارایی فنی ، نظام آموزش عالی ، آموزش عالی ایران