پریچهر رضایی وداد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری
محسن جلالت - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری

به رغم وجود قابلیت های فراوان مناطق مختلف کشور،شاخص های توسعه منطقه ای در ایران در سطح مطلوبی قرار ندارند و ارتقایاین شاخص ها تا سطح شاخص های میانگین ملی،اقداماتوسرمایه گذاری های فراوانی را طلب می کنند. دستیابی به توسعه متعادل باروش های متداول کنونی که دولت بار اصلی توسعه را به دوش می کشد اگر غیر محتمل نباشد در حالت خوش بینانه بدون آمایشسرزمین امری طولانی و زمان بر خواهد بود. تجربه برنامه ریزی بخشی و سیاست محرومیت زدایی به شیوه کنونی که عدم تعادل هایموجود و گسترش شکاف روز افزون میان مناطق توسعه یافته و کمتر توسعه یافته کشور را به دنبال داشته است. روشن ترین دلیل برناکارآمدی این روش هاست . برنامه ریزی منطقه ای فرآیندی برای تلفیق برنامه های توسعه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی با بعد فضاییدر جهت تعادل بخشی میان سه عنصر انسان،فعالیت ها و فضا،در درون و بین مناطق به منظور دسیابی به الگوی آمایشی مناسب و پایداراست . ایران با بیش از شش دهه سابقه برنامه ریزی تاکنون سه بار تهیه برنامه های بلندمدت آمایشی را تجربه کرده است . در این مقالهسعی شده است تا ضمن بررسی بسترهای فکری و اقدامات عملی برنامه ریزی منطقه ای و آمایش سرزمین در ایران به تبیین الگویفضایی توسعه در ایران پرداخته و چالش های موجود در این زمینه رامورد تجزیه و تحلیل قرار دهد

نظام برنامه ریزی ، برنامه ریزی منطقه ای ،آمایش سرزمین ، طرحهای آمایش سرزمین ،آسیب شناسی