حسنعلی پورمند - عضو هیئت علمی دانشکده هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس
سارا امیرشکاری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قشم

رابطهی متقابل بین محیط زندگی افراد (مجتمعهای زیستی) و فرهنگ، به طور قطع تنها یک رابطهی سادهی علت و معلولی نیست.هستهی اولیهی فرهنگ، نیازهای ابتدایی انسان برای ادامهی زندگی است، با تاکید بر این نکته که نقطهی اتصال گذشته و حال یکشهر، فرهنگ زیستی آن شهر در زمینهای کالبدی میباشد، بازآفرینی فرهنگ زیستی با رویکرد زمینه، به عنوان مبنای این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است. در این پژوهش تلاش شده است تا پس از بررسی و توصیف چگونگی بازآفرینی فرهنگی زیستی در یک جامعه، مبنای مطالعاتی و نظری لازم برای طراحی مجموعه فرهنگ زیستی در بندرعباس با رویکرد زمینهگرایی فراهم شود. روشتحقیق در این پژوهش مطالعه توصیفی از روش تجربی است که با واکاوی پژوهشهای صورت گرفته در این زمینه و نیز در نظر گرفتن شرایط خاص اقلیم گرم و مرطوب این منطقه، برای ارائه راهکارهایی به منظور استفاده بهینه از تکنیکهای مورد استفاده در ساختارهای بومی بافت مورد بررسی قرار گرفتهاند. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان میدهد روش چیدن و ترکیب فضاهای جزء از روش و سنتی پایدار پیروی میکند. همچنین افزایش جمعیت بندرعباس بر تراکم آن نیفزوده، بلکه موجب رشد آن در خارج از بندر و به صورت منفصل شده است و شاید یکی از دلایل حفظ سلامت بافت و ارگانیک بودن آن همین نکته باشد.

مجتمع زیستی، فرهنگ، معماری زمینه گرا، بندرعباس