بررسی اثر میکوریز و سیلیس بر میزان قند محلول، قندهای احیاکننده، پرولین و فسفر در گیاه خیار گلخانه ای در شرایط کاهش آب آبیاری

خشکی مهمترین فاکتور محدود کننده رشد گیاهان است. قارچ های میکوریزی قادرند اثرات نامطلوب خشکی را در گیاهان با بهبود روابط آبی و جذب بهتر آب و فسفر تعدیل بخشند. از طرفی سیلیکون با بهبود وضعیت آب در خاک به عنوان یک عامل مثبت درکاهش اثرات تنشهای غیرزیستی و زیستی در بعضی از گیاهان و مقاوم سازی آنها در برابر تنش شناخته شده است. از آنجایی که گیاه خیار در مراحل اولیه رشد نیاز آبی بالایی دارد و کم آبی به شدت باعث کاهش عملکرد آن می شود؛ این امر سبب استفاده زیاد آب در کشت های گلخانه ای و ایجاد بیماری های قارچی می شود. از اینرو هدف از این آزمایش بررسی و استفاده از قارچ میکوریز آربوسکولار و سیلیکون و مقایسه نقش این دو در کاهش نیاز آبی در خیار گلخانه ای تحت شرایط کاهش آب آبیاری است. بدین منظور آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار با تیمارهای سیلیکون 0/2 میلی مولار، قارچ میکوریز آربوسکولار (Glomus intraradices) و خشکی در شرایط کشت گلخانه ای بر روی گیاه خیار انجام شد. نتایج حاصل از انجام این تحقیق نشان داد که سیلیکون و میکوریز آربوسکولار بطور جداگانه و با هم باعث تعدیل تنش خشکی، گیاه گردید. اما واکنش هر کدام از این تیمارها در تعدیل تنش خشکی با دیگری متفاوت است.نتایج نشان داد درنتیجه همزیستی با میکوریز، جذب بهتر فسفر و با همکاری سیلیس، افزایش محتوای پرولین، قندهای محلول و قند احیا کننده در گیاه خیار صورت گرفت.بطور کلی میکوریز و سیلیکون توانستند با افزایش میزان قند ، پرولین در گیاه خیار، مقاومت گیاه را در برابر اثرات نامطلوب تنش بهبود بخشند و عملکرد گیاه را در برابر تنش افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

سیلیس ، قارچ میکوریزی ، کاهش آبیاری ، خیار