بررسی سبک شناختی مجالس سبعه
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 664
فایل این مقاله در 20 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ISPL08_180
تاریخ نمایه سازی: 12 دی 1393
چکیده مقاله:
مولوی سه اثر منثور به نام های مجالس سبعه، فیه مافیه و مکتوبات دارد که علیرغم ارزش ادبی و محتوایی، در مقایسه با آثار منظوم وی کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش برآنیم که بدانیم مولوی نثرنویس چه ویژگی هایی در سبک نگارش خود دارد. مجالس سبعه، تنها اثر مولوی پیش از آشنایی با شمس است که مجموع هفت خطابه (مجلس) است. خطابه هایی با محوریت وعظ های دینی و اخلاقی که مولانا در جمع مردم بیان و احتمالاً سلطان ولد و یا حسام الدین چلبی آن ها را ثبت و ضبط کرده اند. زبان مولوی در مجالس ساه و زودیاب است و جملات عمدتاً دستورمند و طولانی هستند. هم چنین بسامد واژه های بسیط و افعال ساده بسیار بالاتر از سایر انواع است و عبارات عربی فراوان به کار برده است. از مضمون های پرتکرار مجالس سبعه می توان به نام و یاد حق تعالی، پیامبران مذمت دنیا و روز قیامت اشاره کرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فاطمه اصل سلیمانی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :