تحلیل نمادهای حیوانی نفس در اندیشه مولانا

به نظر می رسد که مولانا در مثنوی معنوی و کلیات دیوان کبیر، برای افرینش تصاویر ادبی برساخته از نفس بانمادهای حیوانی، از ناخودآگاه جمعی کمک گرفه باشد. این ادعا از آن روست که در بررسی این تصاویرف مولانا اغلب از حیواناتی بهره جسته است که در ایران باستاان از زمره خرفستران و گرگ سردگان بوده اند که افریده مستقیم اهریمن، مباشر ویرانی و تباهی و سمبل و نماد پلیدی ، شر، نحوست، بدی و در یک کلام زیانکارند سوالی که در این راستا به ذهن خطور می کند آن است که آیا مولانا در به کارگیری این نمادها آگاهانه عمل کرده است با در کاربرد این حیوانات برای خلق تصاویر شاعرانه، تعمدی نداشته و این نمادها را به صورت تصادفی برگزیده است؟ پس از تحلیل ابیات، به این نتیجه می رسیدیم که مولانا در خلق این تصاویر از حیواناتی بهره برده است که غالباً در ایران باستان، مظهر و سمبل شومی، زشتی و تباهی اند و شعور ناخودآگاه مولانا در استخدام این حیوانات، نقش فعالانه و مهمی را ایفا کرده و انگیزه مولانا از کاربرد این سمبل های حیوانی، ایجاد تنفر از نفس اماره بودنه است تا مخاطب را با چهره کریه آن آشنا سازد.

کلیدواژه ها:

تصاویر حیوانی ، مولوی ، ناخودآگاه جمعی ، نمادهای حیوانی