شاخص های زیست اقلیمی موثر بر ارزیابی آسایش انسان(مطالعه موردی: شهر انزلی)

شناخت پتانسیل های طبیعی، به عنوان بستر فعالیت های انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزی های محیطی و آسایش سرزمین را تشکیل می دهد. در این راستا ویژگی های اقلیمی و عناصر غالب آن در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقش تعیین کننده ایی ایفا می کنند تا آن جا که امروزه مطالعات و بررسی های بیوکلیمای انسانی، پایه و اساس برنامه ریزی های شهری، عمرانی، سکونتگاهی، معماری، جهانگردی و غیره است. در این پژوهش، آسایش یا عدم آسایش انسان در شهر انزلی براساس مدل ها و شاخص های زیست اقلیمی بیکر، دمای موثرTHI و TCI با استفاده از داده های آماری 20 ساله مورد بررسی قرار گرفت و بهترین زمان برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در این شهر تعیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که شاخص های بیوکلیمایی مورد استفاده، توانایی آشکارسازی دورههای آسایش و عدم آسایش شهر انزلی را دارند و با وجود تفاوت های جزیی، نمودهای نسبتا همگونی از اقلیم آسایش این شهر ارائه می دهند. بررسی ها نشان دادکه انزلی در طول سال با داشتن تنوع بیوکلیمایی، از شرایط گرم تا بسیا ر خنکی برخوردار است، طی فصول بهار و اوایل پاییز اقلیم انزلی به شرایط آسایش انسانی نزدیک می شود و در مجموع بهار با شرایط منحصر به فرد آسایش انسانی، بهترین فصل برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در انزلی است.

کلیدواژه ها:

آسایش بیوکلیمایی ، بیکر ، دمای موثرTHI و TCI