سمانه صادقی چهارده - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم محیط زیست – ارزیابی و آمایش سرزمین دانشگاه آزاد اسلامی واحد علومو تحقیقات اهواز
سحر رضایان - استادیار گروه علوم محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود
محمد دهدار درگاهی - استادیار گروه علوم محیط زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان

روند رو به رشد تقاضا و پذیرش طبیعت گردان و گردشگران در مناطق حساس و شکننده کوهستانی ایران طی سال های اخیر و عدم وجود برنامه ریزی مدون و جامع برای گردشگری این مناطق لزوم توجه خاص به این مناطق را تشدید کرده است. لذا در این مقاله، در راستای رویکرد توسعه پایدار گردشگری (طبیعت گردی)در مناطق کوهستانی ایران با استناد به روش ظرفیت برد گردشگری، آستانه ظرفیت پذیرش مناطق گردشگری کوهستانی مورد بررسی قرار گرفته است و مناطق نگین دشت، گلستان و بالارود واقع در منطقه سیاهکل استان گیلان در بهار 1392 به عنوان نمونه، مورد بررسی قرار گرفتند . به این منظور ابتدا با استفاده از ادبیات موجود و نظر کارشناسان موضوع، شاخص های موثر در برآورد ظرفیت برد گردشگری منطقه تعیین و سپس با به کارگیری روش کمی TCC تعداد گردشگرانی که می توانند به صورت فیزیکی، واقعی و موثر در منطقه حضور یابند، محاسبه شده است. طبق نتایج بدست آمده منطقه گاودیلان از ظرفیت بالاتری در پذیرش گردشگران برخوردار می باشد و در مجموع با افزایش ظرفیت های زیر ساختی و خدماتی می توان ظرفیت برد موثر این مناطق را افزایش داد

ظرفیت برد گردشگری، توسعه پایدار گردشگری، طبیعت گردی، سیاهکل