بررسی کارایی سیستم نگهدارنده زیستی در پایداری شبکه حمل و نقل شهری

افزایش شهر نشینی به طور معمول با افزایش رواناب های سطحی و آلودگی های بی کانون، مرتبط است. از آنجا که در دهه های اخیر آگاهی برای استفاده مسئولانه از آب در جهان افزایش پیدا کرده است. در راستای نیل به این هدف شناخت خصوصیات رواناب بزرگرا ه ها و شهرها گامی مؤثر محسوب می شود. رواناب بزرگراه ها جمع آوری کننده و انتقال دهنده آلاینده هایی از جمله فسفر، نیتروژن، عوامل بیماری زا ، نمک های معدنی، فلزات سنگین، هیدروکربن های آروماتیک و رسوبات به آب های سطحی هستند. در نتیجه مدیریت در حال تبدیل شدن به گام ضروری برای کاهش هرچه بیشتر آلودگی در آبراهه هاست. در این راستا نگهداری زیستی1 به عنوان یک روش بهینه مدیریتی و توسعه با حداقل اثرات جانبی توجهات زیادی را به خود جلب کرده است. این روش به عنوان راه حلی برای جمع آوری و از بین بردن آلودگی ها و حفظ کیفیت رواناب همراه با زیبایی و هزینه کم و همچنین روشی مناسب برای افزایش آب های زیرزمینی مطرح گردیده است. به طور کلی این سیستم در طرح جمع آوری و سامان دهی رواناب های سطحی شهری و به طو خاص در بزرگرا ها به منظور بهبود کارایی قطعات فضای سبز حاشیه بزرگراه ها می تواند در نظر گرفته شود. با توجه به مطالعات کتابخانه ای انجام شده می توان به این نتیجه دست یافت که می توان از سیستم نگهداری زیستی به عنوان راه حلی مناسب برای مقابله با رواناب های سطحی بهره جست.

کلیدواژه ها:

رواناب ، آلودگی بی کانون ، نگهدارنده زیستی