عطاالله حاجتی مدارایی - استادیار گروه عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندر انزلی و دانشکده فنی دانشگاه گیلان
بیژن بیژن نساز - دانشجوی ارشد عمران سازه، پردیس دانشگاهی، دانشگاه گیلان

ساخت سازه های بتنی همواره نیازمند جاگذاری و فشرده سازی مناسب بتن تازه در قالب به منظور رسیدن به خواص مکانیکی کافی در حالت سخت شده بتن میباشد. اما این امر حتی با وجود کارگرهای ماهر و ابزار کافی، معمولا در بتن های معمولی بخوبی میسر نمیشود. به منظور حل این مشکل ایده ی بتن های خود تراکم برای اولین بار در سال 1986 در ژاپن مطرح شد. بتن خودتراکم نسل جدیدی از بتن با خاصیت شکل پذیری بالا و مقاومت کافی در برابر جداشدگی میباشد که میتواند به راحتی در داخل قالب جریان یابد و تمام گوشه های قالب و فضاهای بین آرماتورها را بدون نیاز به ویبره کردن و هر گونه عمل فشرده سازی پر نماید. بتن خودتراکم در مقایسه با بتن معمولی دارای مواد سیمانی بیشتر، درشت دانه کمتر و ریزدانه بیشتر است که این امر باعث افزایش چگالی آن میشود. در این تحقیق سعی شده تا با استفاده از دانه های پلی استر منبسط شده (EPS) چگالی بتن کاهش یابد. این دانه ها در 3 اندازه عبوری از الک 7 و بین الک 4 و 7 و روی الک 4 استفاده شدند دانه های عبوری از الک 7 با ماسه 0-3 ، بین 4 و 7 با ماسه 3-6 روی الک 4 با شن جایگزین شدند. تعداد 52 عدد طرح اختلاط مختلف با درصدهای تکی و ترکیبی جایگزینی EPS ساخته شد و روی هرکدام آزمایشهای اسلامپ و قیف V و L-Box انجام گرفت. در نهایت مشاهده شد که با افزودن مقدار مناسب فوق روان کننده و همینطور اضافه کردن میکروسیلیس و نیز استفاده از پودر سنگ آهک برای ویسکوز کردنبتن میتوان بدون روزدگی و جداشدگی تمامی شروط خودتراکمی را را ارضا نمود.

بتن سبک خودتراکم، پلی استر منبسط شده، خواص رئولوژیکی