درآمدی به شعرشناسی نقش گرا (رویکردی زبان شناختی)

مقاله حاضر با تأکید بر ضرورت تغییر مبنای منطقی تعریف ماهیت شعر از منطق دو ارزشی ارسطویی به منطق نسبی گرای فازی، ابتدا سه جریان فکری متمایز درحوزه شعرشناسی را مرور می کند. آن گاه با پذیرش دیدگاهی که ادبیات و به طور مشخهص شعر را تافته جدا بافت های از دیگر کنش های ارتباطی نمی داند وتحلیل زبان شعر را در چارچوب یک نظریه عام زبانی امکان پذیر می داند، تلاش می کند تا بر مبنای نظریه سیستمی نقش گرای هلیدی ( 1985، 1994) و ملاحظه الگوی پیشنهادی مهاجر و نبوی ( 1376 ) تحلیلی نقش گرا از گفتمان شعری و پارامترهای زبانی و فرازبانی مؤثهر در تحقهق ارتباط شعری به دست دهد.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی نقش گرا ، شعرشناسی ، منطق فازی ، هلیدی