الگوی طراحی فضاهای شهری در جامعه دورکار با تاکید بر توسعه پایدارنمونه موردی عرصه عمومی در کرمان

امروزه پژوهشگران جهت کاهش آلودگی های زیست محیطی به دنبال راه حل های مناسبی هستند.با پیشرفت تکنولوژی و فضاهای مجازی،دورکاری می تواند راه حلی برای کاهش آلودگی ها و صرفه جویی در مصرف سوخت و انرژی باشد.دورکاری به معنای کار با فاصله دوراز فضای کاری و با استفاده از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی مانند تلفن،اینترنت و کامپیوتر میباشد که این امر سبب کاهش چشم گیرسفرهای درون شهری و به دنبال آن کاهش مصرف سوخت و آلودگی های زیست محیطی میباشد.برای این منظور الگویی برای طراحی فضاهای شهری که آغاز به دورکاری می کنند امری ضروری می باشد. این جوامع که روابط اجتماعی محیط کاری آنها معطوف به فضاهایمجازی می شود نیازمند فضاهای عمومی شهری جهت برقراری تعاملات مستقیم هستند.این تحقیق سعی دارد تا با شناختن فضاهای عمومیشهری از طریق مطالعات کتابخانه ای و بررسی نیازهای کارمندان در جامعه دورکار با توجه به روش تحقیق میدانی،به ارایه الگویی جهت طراحی فضای عمومی با توجه به رویکرد معماری پایدار و فضاهای مورد نیاز این جامعه دورکار بپردازد تا علاوه بر پاسخ به نیازهای اجتماعی افراد، به سمت کاهش سفرهای درون شهری و آلودگی های محیطی و کاهش مصرف سوخت بپردازد.

کلیدواژه ها:

فضاهای عمومی شهری ، دورکاری ، صرفه جویی انرژی ، تعاملات اجتماعی ، طراحی اقلیمی