از نظر تاریخی مبحث مدیریت لجن در واقع با شروع فرایند فیلتراسیون شنی کند در اوایل قرن بیستم شروع شد و زمانیکه فیلتراسیون شنی تندابداع گردید اهمیت آن هم افزایش یافت.در اواخر دهه 1960 در برخی ایالات آمریکا باقیمانده ها را آلاینده اعلام کردند و فرایندهای تصفیه واستانداردهای تخلیه برای آنها تدوین شد . در حالی که قبل از دهه 1960 این ذهنیت که باقیمانده های تصفیه از آب سرچشمه گرفته ، به راحتی به نزدیکترین آب پذیرنده بر گردانده می شد . اما نقطهعطف تاریخی این بحث در سال 1972 است که قانون کنترل آلودگی فدرا ل امریکا ،مواد زائد تصفیه آب را در زمره آلاینده های صنعتی قرار داد .با توجه به افزایش تقاضای آب بهداشتی و نیاز به تامین آب تصفیه شده و ارتقاء استانداردهای کیفی آب خصوصاً در زمینه کدورت خروجی از تصفیه خانه ها، حساسیت بیشتری روی مدیریت و راهبریتصفیه خانه های آب اعمال شد . یکی از اساسی ترین مشکلات فنی ،اجرایی و زیست محیطی در مدیریت تصفیه خانه های آب، مسئله دفع لجن است . حجم زیاد لجن تولیدی و خصوصیات نامطلوبآبگیری(بخاطر ژلاتینی بودن آن)خصوصا در فرایند تصفیه متعارف، که عمده ترین فرایند تصفیه خانه های کشورراتشکیل می دهدازعلل اصلی بروزمشکل است. لذابه منظور انتخاب بهترین روش دفع بحث مدیریت لجن تصفیه خانه های آب در دنیا مطرحگردید که در آن متخصصین به دنبال بهترین روش با کمترین اثرات زیست محیطی که در عین حال اقتصادی هم باشد می باشند .درایران در حالیکه بیش از 3 میلیون متر مکعب در روزیعنی حدود 90 درصد از آب تولیدی توسط تصفیه خانه های کشور به روش متعارف تصفیه می شود؛ تنها در چند تصفیه خانه اقدامات مدیریتینسبتا ضعیفی بر روی لجن انجام می پذیردو در مابقی، ابن سیستم مدیریتی جایی در تصفیه خانه های آب ندارد .این مسئله وقتی که بدانیم روزانه در تصفیه خانه های تهران بیش از 4 تن کلرور فریکمصرف می شود که همراه با عوامل ایجاد کننده کدورت آب حجم قابل توجهی لجن تولید می کنند بیشتر اهمیت خود را نشان می دهد.