حسین دامغانیان - استادیار دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری دانشگاه سمنان
فرشته قلعه آقابابایی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه سمنان

بطالت اجتماعی بیانگر آن است که افراد در فعالیت های گروهی کمتر از آن چه در توان دارند، تلاش می کنند. واژه بطالت اجتماعی برای نخستین بار توسطلاتانه (1979) ابداع و به کار گرفته شد؛ اما بعد از گذشت سال ها مورد توجه قرار گرفت و تلاش هایی در رابطه با شناخت ماهیت، دلایل و نحوه شکل گیریآن انجام شد. هدف مقاله حاضر سنجش و مقایسه میزان بطالت اجتماعی در میان کارکنان زن و مرد بیمه البرز شهر تهران است. جامعه آماری این تحقیق راتمامی 220 نفر کارکنان شاغل در این شرکت در شهر تهران تشکیل می دهد. بر طبق جدول کرجسی و مورگان (1970)، حجم نمونه برای انجام اینپژوهش 140 نفر منظور شده است. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه بطالت اجتماعی جورج (1992) که روایی و پایایی آن بررسی و تایید شد، استفاده گردید. داده های گردآوری شده به وسیله نرم افزار SPSS16 و با استفاده از روشهای آمار توصیفی و استنباطی بررسی شدند. نتایج تحقیق بیانگر آن است که از حیث بطالت اجتماعی در میان دو گروه مردان و زنان تفاوت معناداری وجود دارد. از دیگر یافته های پژوهش آن است که سابقه کار، تحصیلات و سن کارکنان با بطالت اجتماعی رابطه معنی داری ندارد.

بطالت اجتماعی، کار گروهی، زنان، مردان