علیرضا عندلیب - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی
فرشته نویدی مجد - دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه آزاد اسلامی
حسن حسینی امینی - پژوهشگر دکتری برنامه ریزی شهری
هیوا سلکی - کارشناس ارشد جغرافیای طبیعی

وقوع سوانح طبیعی در دنیا خسارات زیادی را به جوامع انسانی و بافتهای شهری وارد میکند. نیاز به بازگرداندن زندگی به جوامع انسانی پس از سوانح، بازسازی پس از سانحه را ضروری میسازد. واقعیت سانحه خیز بودن کشور ایران و ناپایداری بخش عمده ای از بناهای موجود، اهمیت شناخت موضوعات مختلف بازسازی پس از سانحه را مشخص می سازد. بازسازی پس از سانحه به دلیل حضور افراد آسیب دیده در مکان تخریب شده، علاوه بر ابعاد کالبدی ، واجد وجوه اجتماعی نیز می باشد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی مقدمات برنامه ریزی بازسازی پس از سانحه ، به بررسی عناصر اولیه آن ، در حوزه اجتماع سانحه دیده می پردازد. بدین منظور با جستجو در میان تجربه های جهانی شناخته شده در سی سال گذشته ، درصدد یافتن موارد اجتماعی اثرگذار در بازسازی پس از سانحه است. به دلیل نو بودن موضوع بازسازی پس از سانحه، و گستردگی ابعادو تعدد وجوه مورد اشاره در منابع تخصصی ، از روش نظریه مبنایی برای دسته بندی و تحلیل داده های نظری استفاده شده است. حاصل مطالعات نظری ، با اطلاعات اساتید دانشگاه و متخصصان با تجربه ایرانی در بازسازی پس از جنگ و سوانح طبیعی ، در جلسات مصاحبه عمیق تکمیل شد.به این منظور به مرور و تحلیل آموزه های بازسازی شهرمنجیل پس از زلزله سال 1369 پرداخته شد. در نهایت ، پژوهش انجام شده، در مرحله برنامهریزی بازسازی پس از سانحه، شناخت مسایل اجتماعی ، رفتار جمعی ، نیازها و خواسته های افراد آسیب دیده و در نهایت در مرحله اجرایی،استفاده از توان اجتماعی و ارتباطات میان شبکه افراد محلی در سطح جامعه سانحه دیده را توصیه می کند.

بازسازی پس از سانحه، ساختارهای اجتماعی،جنبه های اجتماعی بازسازی، نظریه مبنایی، زلزله منجیل