کشت بافت روشی برای حفاظت از تنوع زیستی گل نرگس شهلا (Narcissus incomparabilis L)

گونه های بومی گیاهان زینتی و از منابع ژنتیکی هستند که نقش مهمی در توسعه صنعت گلکاری و برنامه بهنژادی دارند. اخیرا صنعت گل از نظر اقتصادی اهمیت ویژه ای در جهان بدست آورده است و تولید ارقام جدید گونه های شناخته شده قسمتی از فعالیت تولیدکنندگان به شمار می رود. برخی از عوامل که منجر به نامساعد شدن شرایط محیط زیست و انقراض گونه های گیاهی بومی می شود. بنابراین برای حفظ تنوع زیستی گونه های بومی باید راهکارهایی اتخاذ گردد این راهکارها شامل روش های تئوری و آزمایشگاهی است. تکنیک کشت بافت در گیاهان زینتی منجر به بازازایی و تکثیر سریع گونه های اصلاح شده با روش های مدرن و سنتی خواهد شد. گیاهان نرگش علاوه بر ارزش زینتی به لحاظ دارا بودن ترکیبات آلکالوئیدی از نظر خواص دارویی اهمیت دارند. انواع آلکالوئیدهای خانواده آماریلیداسه، خواص آنتی ویروسی و ضد توموری دارند. نرگس از طریق بذر و جدا کردن سوخک ها تکثیر می شود. تولید ارقام جدید از طریق روش های سنتی معمولا زمان زیادی نیاز دارد. به علاوه سوخ هایی که به صورت سنتی تولید می شوند اکثرا به بیماری های قارچی آلوده هستند. به دلیل کند بودن سرعت تکثیر طبیعی و گسترش بیماری ها از طریق سوخ های آلوده و نیاز به تولید سالانه سوخ این امکان وجود دارد که این مشکلات را با کشت بافت حل کرد و با این تکنیک بتوان از انقراض گونه های بومی این گیاه در ایران جلوگیری نمود.

کلیدواژه ها:

انقراض ، تنوع زیستی ، کشت بافت ، گونه های بومی ، نرگس