توانمندی ها و چالش های عشایر نیمه کوچنده تالش

درباره ی ایران بایستی گفت که به لحاظ جغرافیایی بیشتر سرزمین ایران غیرقابل کشت بوده و به علت اختلاف ارتفاع میان سرزمین جلکه ای و مناطق کوهستانی و تنوع آب و هوا، کوچ نشینان می توانند به اقتضای فصل با جابجایی منظم خود از سرزمین های مختلف به منظور چراگاه استفاده نمایند. منطقه ی تالش که هم اکنون به شهرستان مستقل تالش- رضوانشهر و ماسال تقسیم شده و دارای چندین بخش و صدها روستا می باشد، از لحاظ جغرافیایی به دو قسمت متفاوت ساحل- جلگه ای و کوهپایه ای- کوهستانی و در ارتباط با یکدیگر تقسیم می شود. بیشتر ساکنان قسمت ساحلی- جلگه ای و کوهپایه ای- کوهستانی و در ارتباط با یکدیگر تقسیم می شود. بیشتر ساکنان قسمت ساحلی- جلکه ای به فعالیت های زراعی و اندکی نیز به باغداری با زندگی در سکونتگاه های دایمی پرداخته و ساکنان قسمت کوهپایه ای- کوهستانی به فعالیت های دامداری می پردازند که عمدتاً کوه نشینان و نیمه کوچ نشینان (نیمهنومادیسم) دائم را شامل می شوند که با توجه به هویت آنها در قالب ایل و متشکل از تیره، طایفه، ده ده زوئه و کوچ (خانوار) مورد مطالعه قرار دارد (مولایی، 84) که در این راستا به جهت تقویت و حفظ ساختار فوق، نیاز به تمهیدات و الزامات و رهیافت های خاص خود را داشته و با توجه به نقش فوق العاده ای که این نیمه کوچ نشینان در تأمین گوشت قرمز و سایر فرآورده های پروتئینی دارند، دولت به مفهوم واقعی باید آنها را زیر چتر حماتی خود قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تحولات ، تاریخی ، فرهنگی ، اجتماعی ، نیمه عشایری تالش