سیامک ساغری - فوق لیسانس مهندسی عمران
جمشید فرجودی - استادیار دانشکده فنی - دانشگاه تهران

مطالعه زلزله خیزی شمال مرکزی ایران که با استفاده از آمار بدست امده از تحقیقات باستان شناسی، مکتوبات تاریخی و ایستگاه های ثبت زلزله انجام شده، به دلیل پر جمعیت بون این ناحیه اهمیت خاصی دارد. یکی از مهمترین مسائل در این زمینه تعیین بزرگترین زلزله ای است که انتظار وقوع آن را در یک ناحیه معین و در یک دوره زمانی مشخص داریم. بهترین راهی که تاکنون برای حل این مسئله پیدا شده، بکارگیری روشهای اماری با استفاده از داده های موجود است. هدف اصلی در این روشها تعیین احتمال وقوع یک زلزه با بزرگی مشخص (یا با شدت مشخص در یک نقطه) می باشد. به عبارت دیگر مایلیم بدانیم که زلزله با چه بزرگی را برای یک ناحیه مشخص و برای یک دوره زمانی معین باید در نظر بگیریم تا احتمال وقوع زلزله ای بزرگتر از آن از حد مشخص بیشتر نباشد. یا یک سازه را برای تحمل چه شتابی طرح کنیم که احتمال وارد شدن شتابی بیش از آن در طول عمر مفید سازه از مقدار مشخصی بیشتر نباشد. برای برآورد شدت زلزله ای که انتظار وقوع آن را در نقطه ای که تصمیم به احداث سازه در آن داریم به دو سری اطلاعات نیاز داریم : 1- مشخصات لرزه خیزی منطقه 2- درک کامل مکانیزم زلزله و نحوه انتشار امواج حاصله از نقطه کانونی آن تا نقطه مورد مطالعه