مهسا حقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه حکیم سبزواری

نظریه توسعه پایدار و در پی آن معماری پایدار، از جمله مباحث مطرح در م عماری امروز می باشد. این در حالی است که عدم توجه به بنیادهای پایداری در معماری بومی و بکارگیری آن در معماری معاصر زمینه ساز مسائل جدی زیست محیطی گ شته است. گرچه ممکن است انطباق م عماری جدید با معماری بومی، در جامعه کنونی بعلت نداشتن استحکام و دوام معماری بومی از یک سو و برآورده نکردن نیازهای امروزه ساکنین از سوی دیگر امکان ذیر نباشد، ولی با تدبیر و برقراری تعامل سازنده بین معماری بومی و معاصر از طریق بازشناسایی راهکارهای فراموش شده در طراحی اقلیمی و به روز نمودن آنها با توجه به تکنولوژی های موجود می توان این مهم را حل نمود. بعبارتی مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی ضمن بررسی مصادیق پایداری در معماری بومی مازندران، به ارائه راهکارهایی جهت منطبق کردن آن با تکنولوژی های روز و رفع نارسایی های موجود به منظور استفاده در معماری معاصر پرداخته است.

توسعه پایدار، معماری بومی، مناطق معتدل و مرطوب، اقلیم