معصومه نقدی پوربیرگانی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز و مدرس دانشگاه پیام نور
بهار حبیبیان - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران
نسا صحرایی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز

مقاله حاضر به منظور بررسی زمینه های قانونی توسعه پایدار شهری از دریچه توانمندسازی مناطق حاشیه نشین، نگاشت شده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و گردآوری داده ها بر مبنای مطالعه اسناد و منابع کتابخانه ای و مصاحبه و مکاتبه با ارگان های مرتبط با بحث توانمندسازی حاشیه نشینی است. یافته های پژوهش نشان می دهد از جمله تسهیلات قانونی م وجود در بحث حاشیه نشینی، تغییر نگرش به حل مسائل و معضلات حاشیه نشینان و تدوین سند ملی توانمندسازی از سوی هیئت وزیران است. در واقع در ایران تنها قانون موجود و مستقیم در زمینه حاشیه نشینی تصویب سند ملی توانمندسازی از سوی ه یئت وزیران است که در آن به تشکیل ستاد ملی توانمندسازی اشاره شده است. ستاد ملی توانمندسازی و ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی با عضویت وزرای مسکن و شهرسازی، کشور، نیرو، بهداشت و درمان و آموزش و پزشکی، کار و امور اجتماعی، صنایع و معادن، اطلاعات، دادگستری و روسای سازمان های حفاظت محیط زیست و مدیریت و برناتمه ریزی کشور تشکیل می شود. ریاست ستاد یاد شده بر عهده وزیرمسکن و شهرسازی و دبیرخانه آن در وزارت مسکن و شهرسازی تشکیل گردید. رویکرد توانمندسازی حاشیه نشینی و تصویب سند ملی در راستای توسعه پایدار شهری، مناسب ترین رهیافت حل معضل حاشیه نشینی است که مهندسی اجتماعی با حمایت و تسهیل بخش عمومی و تسریع و میانگیجری سازمان های غیر دولتی و محلی و مشارکت فعال و مستقیم بهره برداریان مورد نظر است. همچنین تأکید بر توانمندساختن حاشیه نشینان به جای غیرقانونی شمردن سکونتگاه های آنان و ه مچنین توجه به کیفیت زندگی شهروندان در محیط شهری و تقویت مناطق حاشیه در راستای پاسخگویی به تهدیدات اقتصاد، اجتماعی و زیست- محیطی و ... مدنظر قرار می گیرد همسو با اصول پایدار شهری.

حاشیه نشینی، توانمند سازی، تسهیلات قانونی، تو سهه پایدار شهری