معصومه عبدی - کارشناس ارشد طراحی شهری
پریسا عزیزیاری قبادی - کارشناس ارشد طراحی شهری
غزال میرحسینی پاریفی - کارشناس مدیریت امور فرهنگی هنری

شناخت و به کاربستن اصول معماری اسلامی همچون تقارن، تناسب، توازن، تعادل، توافق، تطابق، تشابه، تجانس، تناظر و تساوی است که یک اثر هنری را به هنر اسلامی، به ویژه در م عماری نزدیک می کند. در واقع هنر معماری، خود عرصه مناسبی برای نشان دادن عوامل فوق است، به همین دلیل ایدئولوژی هنر اسلامی که هندسه است تغییر نمی کند، ولی در هر زمان و مکانی هنری بر این مبنا عرضه می شود. در این نوشتار سعی شده اصول شهرسازی اسلامی اجرا شده در خیابانها را که به عنوان اساسی ترین عناصر هر شهر و مهمترین فضاهای همگانی هسته های مرکزی شهر محسوب می شوند و قابلیت ایجاد تصویر منسجم، واحد و مثبت از شهر را دارند و مفهوم اجمالی خیابان و پیشینه آن بعنوان فضای همگانی را بررسی کرده سپس به روش توصیفی به بررسی دیدگاه های اندیشمندان مختلف در این راستا؛ مقایسه مفهوم جدید و قدیم خیابان پرداخته شده است. اما گویاست که امروزه با روند افزایش جمعیت و معطوف شدن توجهات به سمت اتومبیل تداوم فعالیت عابرین پیاده ضعیف تر شده و از کیفیت تجربه آنها کاسته شده است به این ترتیب با دیدگاه های مطرح شده خیابان در اصل بعنوانی یک فضای اجتماعی بوده و نمی توان در طراحی آن نگرشی صرفاً ترافیکی بدون در نظر گرفتن عابر پیاده داشت.

معماری اسلامی، خیابان، عابرین پیاده، افزایش جمعیت