زهرا عربی - استادیار گروه جغرافیا، دانشگاه پیام نور
داود حاتمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه سیستان و بلوچستان
قباد طهماسبی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه سیستان و بلوچستان

نوشتار حاضر به بررسی وضعیت تغییرات کاربری اراضی شهری در طرح جامع و تفصیلی شهر ای ایذه (طی سا های 1375-1388) می پردازد. روش اصلی این پژوهش مطالعه تطبیقی سرانه های شهری و مساحت کاربری های ذکر شده شهر طی این سه دوره بوده است. نتایج بررسی و مقایسه ی وضعیت کاربری های سه گانه این شهر طی سا لهای ، 1375 (وضع موجود شهر در طرح جامع)، 1385 (وضع پیشنهادی شهر در طرح جامع) و همچنین 1388 (وضع موجود.د شهر در دوره جدید)، بیانگر این است که کاربری های اداری، تجاری، مسکونی، و نظامی انتظامی به ترتی با 136 درصد، 105/98، 93/36 درصد و 89 درصد دارای بیشترین درصد تحقق بوده اند. و کاربری های جهانگردی، بهداشتی و آموزش عالی به ترتیب 3/18، 9/34 و 17/62، دارای کمترین درصد تحقق بوده اند. این وضعیت بیانگر عدم تعاد و ناهماهنگی بین کاربری های شهری است . که این موضوع از عدم دقت نظر کافی برنامه ریزان شهری در زمان تهیه کاربری های شهری در نادیده گرفتن ارتباط بین جمعیت شهری و سطوح مورد نیاز کاربری ها ناشی می شود. بنابراین برنامه ریزان شهری نه تنها باید عوامل کالبدی، بلکه سایر عوامل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و جغرافیایی را در فرآیند برنامه ریزی کاربری ها در نظر داشته باشند تا این فرآیند چه درمرحله ی تهیه و چه در مرحله ی اجرا به موفقیت بینجامد.

کاربری زمین شهری، برنام ریزی شهری، طرح جامع و تفصیلی، شهر ایذه